Rozdział 114

Perspektywa Janet

Obudziłam się dość wcześnie, gdyż słońce dopiero wstawało, było mi smutno gdy dostrzegłam że Harrego nie ma. W duszy wiedziałam, że pojechał do Londynu tak jak mi obiecał, chodź miałam nadzieję, że go zobaczę na dole.

Wstałam i bez zastanowienia zeszłam na dół gdzie Ale siedział przy drzwiach na taras, otworzyłem je umożliwiając Aliemu wyjście.

Weszłam do kuchni, zobaczyłam Hope, która podeszła do miski z wodą i się napiła, chodziła bardzo powoli, było mi jej szkoda. Na blacie kuchennym zobaczyłam kartkę

"Dzień dobry, kocham Cię"

Kartka a raczej słowa napisane na niej wywołały uśmiech na mojej twarzy. Z lepszym humorem robiłam sobie i swoim dzieciom śniadanie, wszyscy zjedliśmy i zaczęłam sprzątać kuchnie. 

Wytarłam blaty, szafki w środku, na zewnątrz i na górze, pogrupowałam rzeczy do pieczenia ciast, posprawdzałam żywność w lodówce itd.

To zajęło mi około 3 godzin. i przypomniałam sobie że o 7.00 1D miało wywiad w programie śniadaniowym. Zerwałam się i pobiegłam do salonu, nie dość że starałam się natrafić chodź na końcówkę wywiadu, to biegnąc uderzyłam malutkim paluszkiem u stopy w kanapę.

Rzuciłam się na kanapę, włączając pilotem TV i jednocześnie zwijając się z bólu.

Tak jak myślałam, natrafiłam na koniec wywiadu.

-Niall a co ty sądzisz o wyjeździe do Azji? -zapytała kobieta.

-Wyjazd ten dał mi wiele, pozwolił mi docenić to co mam. Dzięki niemu nabrałem dystansu do samego siebie

-Czym się tam zajmowałeś?

-Wszystkim, pomagałem kowalowi, piekarzowi, rzeźnikowi, rolnikowi, a nawet praczkom. Wykonywałem wiele prac a dodatkowo pomagałem dla Janet w rezerwacie.

-Kto to Janeta?

-Ona jest z fundacji "Promyk Nadziei".

-To jest ta dziewczyna ze zdjęć? -zapytała i na ekranie wyświetliły zdjęcia z wyjazdu do Azji. Na zdjęciu stali chłopaki z 1D a pomiędzy nimi ja.

-Tak to nasza Janet -odpowiedział Liam.

-Pozdrawiamy bo pewnie nas ogląda -pomachał Louis z wielkim uśmiechem, po czym reszta chłopaków pomachała.

-Opowiedzcie coś o niej

-Ona jest jak mama, troszczyła się o nas przez cały wyjazd -zauważył Zayn.

-I wielka szkoda, że jest tylko jedna i nie ma dodatkowo jeszcze 4 -zaśmiał się Liam.

-Dla was wszystkich? -zaśmiała się kobieta.

-Tak właśnie -zaśmiał się Liam.

- No to skoro jest tylko jedna Janet, to który z was porwie jej serce? Harry? -zapytała podejrzliwie.

-Przepraszam siedzę i nasłuchuję co oni gadają -zaśmiał się.

-My zauważamy fakty -wychylił się w stronę Harrego Louis.

-Ty masz dziewczynę -odpowiedział pół żartem

-Wiem Harry że tęsknisz za mną -położył rękę na kolanie Hazzy, na co Harry zaczął ruszać brwiami

-Jesteście niemożliwi -schował w dłoniach swoją  twarz Niall.

-Myślę że to jest dobry czas na zakończenie naszego show -wstał z kanapy Zayn. -Dziękujemy bardzo, oczekujcie na nową płytę, która pojawi się niebawem.

-Dziękuję za rozmowę i życzę powodzenia w dalszej karierze -uścisnęła dłonie z każdym z chłopków, przez co wywiad się zakończył.

Przełączyłam na Vive i poszłam do kuchni zrobić sobie i moim dzieciom śniadanko.

Dostałam sms na swój telefon.

-Nie mów nic chłopakom o nas, powiemy im kiedy będą gotowi napisał Harry

-Ok. -wolałam nie wnikać.

Usmażyłam sobie omlet z pomidorem i szynką. Skonsumowałam po czym poszłam na górę się ubrać, umalować. Pomimo tego że była niedziela ja miałam zamiar pracować.

-Witaj złotko

-Hej Niall, co tam?

-Pamiętasz jak ostatnio pisaliśmy i prosiłaś mnie abym dał znać jak będziemy wracać do domu?

-No tak

-No to dziś wieczorem będziemy w Bristol.

-O no to super, wszyscy przyjeżdżacie?

-Nie do końca, Liam z Sarą jadą do Liama rodziców, Zayn leci do Dominic, a ja jadę do rodziny na kilka dni. Do Bristol wraca Harry i Louis, Lou będzie mieszkać z nami bo rozstał się z El, ale nic więcej nie wiem.

-Oki rozumiem, oglądałam wasz wywiad, co prawda końcówkę, ale oglądałam.

-I to co o tobie mówiliśmy też widziałaś?

-Tak, akurat na to natrafiłam, nie wiedziałam, że wy aż tak mnie kochacie -zaśmiałam się.

-Kochamy i to nawet bardziej niż myślisz... Muszę lecieć, jak wrócę to wpadnę do ciebie i  sobie pogadamy.

-Powiedz dla chłopaków że tęsknię.

-Powiem, pa –pożegnał się.

Po rozmowie zapięłam Ale w szelki i razem poszliśmy do samochodu.

Weszliśmy do budynku fundacji.

W recepcji dowiedziałam się że muszę iść do gabinetu Alice. Posłusznie i z zaciekawieniem odwiedziłam Alice, która oznajmiła mi że jutro udzielę wywiadu na temat wyjazdu do Azji.

Byłam zaskoczona, ja mam udzielać wywiadu i to w londyńskiej bardzo znanej stacji. Na samą myśl nogi mi miękły a głos się łamał.

Zanim odmówiłam, Alice powiedziała że mam to zrobić i nie mogę odmówić. Na pocieszenie powiedziała że pojedzie ze mną Sara i ona, ale tylko my we dwie będziemy rozmawiać. Ulżyło mi chodź trochę.

Pod moim gabinetem czekała Maja, dziewczyna z mojej grupy. Była wyjątkowo piękną, czarnowłosą dziewczyną z problemami cięcia się, za wiele nie wiedziałam o niej i o jej problemach, bo mało mówiła w grupie.

-Dzień dobry

-Witaj Maju, co ty tu robisz?

-Chciałabym z Panią porozmawiać.

-To chodź i niemów mi Pani, Jestem Janeta -weszłyśmy do mojego pokoju i zamknęłam drzwi.

Spuściłam Alego ze smyczy.

-Nie bój się Ale jest przyjazny i krzywdy ci nie zrobi.

-Ale? Śmieszne imię -uśmiechnęła się 17 latka.

-Dobrze kochanie o czym chcesz porozmawiać? -zapytałam siadając na krześle za moim biurkiem.

-Bo... -spuściła głowę i ściskała nerwowo rękawy swojej bluzy.

-Maju księżniczko co się stało? -przybliżyłam się z krzesłem do jej krzesła tak że byłam na przeciwko niej.

-Bo chodzi o to że znów to zrobiłam, rozumie Pani? Miałam przestać ale nie mogę, nie potrafię -rozpłakała się i zdjęła bluzę, miała pod spodem koszulkę na ramiączkach.

Odsłoniła ręce pocięte od nadgarstka do łokcia.

Przyglądnęłam się im, nie były na tyle głębokie żeby je zszywać.

Nie mówiłam swojej grupie o tym że mam nowe rany na ręce. Uznałam że Mai będzie lepiej mówić jeżeli ja też zdejmę koszulę, więc to zrobiłam. Odsłaniając rany Maja spojrzała na nią a następnie na mnie.

-Ja też nie mogłam wytrzymać... To taki paradoks mam wam pomóc przestać ciąć się a sama nie potrafiłam się powstrzymać.

-To nie Pani wina, że ma takie delikatne serduszko i tyle razy zranione.

-Dlaczego sięgnęłaś po żyletkę?

-Chciałam się zabić, ale nie mogłam zrobić tej pionowej, głębokiej kreski.

-Dlaczego chciałaś się zabić?

-Bo on to znów zrobił... Gdy zmywałam naczynia... Mój ojczym... Dotykał mnie... A... Wcześniej... On... -rozpłakała się.

-Co on ci robił? -miałam łzy w oczach.

-Zgwałcił mnie -wyjawiła i zryła swoją twarz w dłoniach.

Przytuliłam ją a po moim policzku spłynęła łza, nie wiedziałam co mam zrobić, co mam powiedzieć... "Wszystko będzie dobrze?" mam to powiedzieć dla tak skrzywdzonej dziewczyny, która do końca życia będzie widziała jego twarz w snach, która będzie czuła jego dotyk przez kolejne lata na ciele, która będzie słyszała jego oddech w uszach.

-Ile razy to robił? Mama wie o tym?

-Nie wie i nie może się o tym dowiedzieć, za rok kończę szkołę i wyjadę, a to wszystko się skończy...

-Maju to może się szybciej skończyć.

-Nie, nie chcę, nie mogę tego zrobić mamie... Ja... dam radę.

-Kochanie jesteś bardzo silna i wytrzymałaś już wystarczająco długo, ale takich sytuacji jak ta -dotknęłam ran. -Będzie więcej, bo to wszystko będzie do ciebie wracać i to za każdym razem mocniej.

-Wiem, dlatego przyszłam do Pani.

-To co powiem nie spodoba ci się ale nie neguj tego od razu, chcę abyś porozmawiała z panią psycholog, ona będzie wiedziała jak ci pomóc. Zgodzisz się na rozmowę z nią?

-Dobrze -zgodziła się ostatecznie.

-Dziękuję -ucałowałam ją w głowę. Wyjęłam telefon i zadzwoniłam do Anastazji, umówiłam ją z Mają na spotkanie.

-Maju dziękuję ci bardzo że się zgodziłaś, obiecuję że razem przejdziemy przez to i uwolnimy cię -przytuliłam stojącą już przy drzwiach Maję. -Ta rozmowa zostanie między nami.

-Do widzenia -pożegnałyśmy się.

Usiadłam wciąż poruszona do biurka i zaczęłam swoją papierkową pracę. Było mi trudno skupić się na wykonywaniu swojej pracy, ponieważ w głowie miałam Maję i jej historię, przerażała mnie ona. Taka cudowna, kulturalna i radosna dziewczyna doświadczyła takich okropnych rzeczy. Współczułam jej, chciałabym jej pomóc ale nie wiedziałam jak, przez co jeszcze bardziej mnie to dobijało.

-Hej nie przeszkadzam? -zapytała wychylona zza drzwi Lena.

-Hej nie, wchodź -zaprosiłam i wstałam z krzesła by się przywitać.

-Mhm stara jak się urządziłaś, ładny ten twój pokój –przeszła się po moim biurze a ja dorwałam się do Łucji.

-Dzięki starałam się.

-Mam te zdjęcie dla ciebie.

-No to dobrze.

-A po co ci one?

-Pamiętasz tego Freda, którego poznałam na torze wyścigowym i co jest gejem?

-No

-No to muszę się odciąć od niego a żeby to zrobić muszę mu powiedzieć że jestem w ciąży. Zadzwonił do mnie wczoraj jego chłopak i powiedział że on chce mnie wystawić w wyścigach nielegalnych, a że ja staram się o obywatelstwo to nie mogę mieć problemów z prawem.

-I ciąża ci w tym pomoże?

-Nie wiem, mam nadzieję. Dowiedziałam się tylu informacji o nim że nie chcę mieć z nim do czynienia.

-Ja ci to już dawno mówiłam a ty mnie nie słuchałaś no i teraz masz -zaczęła mnie pouczać.

-Muszę ci o czymś opowiedzieć, ale trochę się krępuję i boję.

-Weź przestań razem się kąpałyśmy i opalałyśmy toples a ty teraz się wstydzisz?

Po chwili zwątpienia, opowiedziałam historię z wczoraj, o Harrym, o rozmowie, o łazience, o pralce i ścianie, jak również o karteczce i wywiadzie.

-Zaskoczyłaś mnie... Aż nie wie wiem co mam powiedzieć, nie sądziłam że jest z ciebie taka kocica -zaśmiała się. -Nie znałam cię od tej strony.

-Ja też siebie nie znałam od tej strony.

-Czyli jest dobrze między tobą a Harrym?

-Nareszcie tak, koniec z tajemnicami, koniec ze wszystkim. Obiecałam sobie, że to ostatni raz, jak teraz się rozsypie to koniec.

-Jestem dumna -przytuliła mnie, a ja syknęłam z bólu.

-Co się stało? -zapytała i obie spojrzałyśmy na moją ranę, gdzie bandaż zrobił się czerwony.

Natychmiast zdjęłam białą koszulę w groszki, Lena na widok mojej rany złapała się za buzię, a ja sprawnie zmieniłam opatrunek.

-Co to kurwa jest? -wpadła w histerię Lena i walnęła mnie w ramie co mnie nawet zabolało. -Mówiłaś że już przestałaś to robić, więc ja się pytam co do chuja jest... Żaneta mów bo ci zajebie zaraz...

-Przepraszam -w moich oczach zagościły łzy.

Usiadłyśmy i opowiedziałam dlaczego zrobiłam to co zrobiłam, było mi teraz wstyd za to, sama siebie karciłam za to co zrobiłam.

Lena na koniec przytuliła mnie i już spokojnym głosem poprosiła żebym tego nie robiła. Jej uścisk dodał mi otuchy i wiary, tak bardzo go potrzebowałam. Cholernie tęskniłam za nim, kiedyś miałam go codziennie a teraz w cale.

Dokończyłam pracę i wyjechałam z fundacji, z niego skierowałam się wprost do Freda by się z nim oficjalnie pożegnać.

-Hej Janeta, tęskniłem -przywitał się przytulasem Fred.

-Hej Fred, miałam sporo na głowie.

-Przyjechałaś poćwiczyć?

-Nie, przyjechałam z tobą pogadać. Nie będę tu przyjeżdżać, nie mam na to czasu, mam teraz szkołę, fundację. Jestem ci wdzięczna za to że chciałeś mnie nauczyć driftować ale to się nie uda.

-Spokojnie dostosuje się, będziemy ćwiczyć kiedy będziesz miała czas, proszę nie rezygnuj jesteś w tym dobra.

-Nie, Fred. Nie mogę... Nawet gdybym chciała.

-O co chodzi Janeta?

-Jestem w ciąży -odpowiedziałam i wyciągnęłam zdjęcie z torebki.

-Oh... -na jego twarzy malowało się rozczarowanie.

-Nie będę dalej się uczyć.

-I tak po prostu przychodzisz i mówisz że nie będziesz trenować?! - był wściekły.

-Przepraszam -odpowiedziałam, wsiadłam do samochodu i odjechałam.

W samochodzie poczułam ulgę, że wyplątałam się z tego w porę. Cieszyłam się że to koniec mojej "kariery", wystarcza mi moje autko i emocje związane z jeżdżeniem nim.