Rozdział 96

Perspektywa Janet

Pojechałam z Tomkiem do mojego miasteczka. Zanim zdążyłam się rozpakować już żałowałam że przyjechałam, niestety musiałam przyjechać, bo moi rodzice musieli papiery podpisać, że wyrażają zgodę na to że Liam będzie moim opiekunem (tę sprawę chciałam załatwić wieczorem)

Mieliśmy przyjechać autobusem, na nieszczęście kierowca nie wziął nas gdyż miał za dużo pasażerów i niestety musieliśmy czekać na kolejny, ale Tomek wpadł na lepszy pomysł. Wróciliśmy się do jego mieszkania, a dokładnie na parking i pojechaliśmy jego samochodem. Podróż minęła bardzo miło, w pewnym momencie usnęłam, niestety no jest moja wada. Zawsze jak jadę dłużej samochodem jako pasażer to jazda zaczyna mnie nużyć i zasypiam.

Gdy przekroczyłam próg domu poczułam się jak kiedyś, o dziwo miałam same dobre wspomnienia w głowie, a te przykre których było dwa razy więcej niż miłych usunęły się gdzieś w niepamięć.

Mama była w kuchni i przygotowywała obiad, zostawiliśmy walizki w korytarzu i poszliśmy się z nią przywitać, zauważyliśmy że mama nie była sama, w kuchni była również ciocia (mojej mamy brata żona).

Przywitałam sie z mamą lekkim całusem w policzek tak jak z ciocią. Mama z ciocią znały już Tomka, więc nie było potrzeby przedstawiania go.

Po południu przyjechała siostra mojej mamy z Julianem. Oczywiście znów witanie i całowanie, nie lubiłam się witać tak jak się żegnać.

Siedzieliśmy wszyscy na podwórku pod drzewem. Mały Julian wszędzie mnie prowadzał i pokazywał, jakbym była tu pierwszy raz.

W prezencie przywiozłam mu czerwony piętrowy autobus, bardzo się ucieszył. Sześciolatek wziął autobus i pobiegł pochwalić się kobietom.

Po jakimś czasie małemu Jankowi, bo tak go przezywaliśmy, znudziło się bawienie autobusem, więc przyszedł do mojej cioci i zaczął marudzić.

-Mamo chcę iść nad jezioro. Mówiłaś że pójdziemy nad jezioro.

-Jaś pójdziemy kiedy powiem -odpowiedziała spokojnym głosem ciocia.

-Mamo chodź nad jezioro teraz.

-Jaś...

-Jak mały chce to my z nim się przejdziemy, ja też się z chęcią wykąpię się w jeziorze -odpowiedziałam.

-Pójdziecie z nim? -zapytała ciocia z nadzieją w oczach.

-Jasne -odpowiedział Tomek z szczerym uśmiechem.

Ciocia dała mi kilka wskazówek, dała mi plecak Juliana gdzie był ręcznik, gacie do pływania i jeszcze kilka gadżetów do pływania. Wraz z Tomkiem spakowaliśmy się i ruszyliśmy w trasę.

Jak wróciliśmy z nad jeziora byliśmy zmęczeni, nie wiedzieliśmy że sześciolatek może tak wymęczyć.

Było dość późno a nikogo nie było w domu, okazało się że mój wujek a zarazem ojciec chrzestny robił grilla i wszyscy tam właśnie są, więc poszliśmy tam w trójkę.

Była chyba cała rodzina, nie lubiłam tego bo wszyscy od razu patrzyli się na mnie, to było bardzo nie komfortowe.

Po dłuższej rozmowie całe napięcie się rozwiało, wszyscy byli zadowoleni z koniaku jaki przywiozłam dla facetów, a dla kobiet przywiozłam dobre wino.

-Żaneta ty masz aparat na zębach? -zapytała ciocia.

-Emm... Tak od dawna już go mam. -odpowiedziałam usiłując przypomnieć sobie ile czasu noszę aparat ortodontyczny na zębach.

-Nie zauważyłam, dopiero teraz. Dużo kosztował?

-Specjalnie wybrałam taki, którego nie będzie widać. Zapłaciłam ok. 2000 na górę -odpowiedziałam znów wysilając swój mózg który już nie pracował. -Trochę drogo ale zapłaciłam ze swoich pieniędzy, więc nikogo to nie zabolało -odpowiedziałam spokojnym tonem, na co ciocia się speszyła i już o nic nie pytała.

Nim się wieczór zakończył wszyscy wypytali mnie, o wszystko. Jak mi się powodzi w Anglii, gdzie idę do szkoły, czy zarabiam, a jak tak to gdzie i co robię za ile, gdzie mieszkam, z kim i czy płacę za to że mieszkam. Te pytania mnie już zaczęły nużyć, ale na wszystkie spokojnie odpowiadałam, Tomek się tylko uśmiechał bo wiedział, że te pytania są bardzo męczące. Wiedziałam, że za chwilkę całe miasteczko będzie wiedziało to co dziś się moja rodzina dowiedziała. Takie wieści rozchodzą się jak świeże bułeczki, ludzie są na tyle bezczelni że ingerują w cudze życie.

Wszyscy wróciliśmy do domu, pomogłam mamie w zabraniu się, a później w posprzątaniu. Tomek poszedł wziąć prysznic, a ja zostałam sama z mamą w kuchni, czułam niepokój.

-A co z Brajanem? -zapytała wkładając naczynia do zmywarki.

-Nic.

-Rozstaliście się? -zapytała spokojnym głosem.

Wiedziałam że to co jej powiem nie zadowoli jej, bo Brajana bardzo polubiła tak jak reszta mojej porąbanej rodzinki. Niestety nie wiedzieli jaki jest na prawdę.

-Tak i to już dawno -odpowiedziałam.

-Dlaczego, przecież to taki porządny chłopiec.

-Nie znasz go.

-Mi się wydawał porządny, odpowiedzialny, opiekuńczy -odpowiedziała.

W tym samym momencie przypomniało mi się te wszystkie straszne chwile, co on ze mną robił, jak mnie traktował. Do oczu napłynęły mi łzy.

-Nie mam ochoty o nim rozmawiać, nigdy więcej -rzuciłam i wyszłam pośpiesznie z kuchni. Pobiegłam na górę, weszłam do pokoju, szybko zamykając za sobą drzwi.

-Co się stało? -zapytał Tomek.

-Mama zapytała mnie o Brajana, zaczęła go chwalić, mówić że jaki to on nie jest wspaniały... Przypomniało mi się to co się wydarzyło, jakim człowiekiem jest Brajan, co on mi wyrządził... To wszystko stanęło mi przed oczami... -odpowiedziałam po czym rozpłakałam się. Tomek mnie objął i zaczął mnie uspokajać.

Kiedy udało mu się mnie uspokoić oglądnęliśmy komedię, która poprawiła mi humor.

Następnego dnia złapałam jeszcze mamę, dałam jej papiery, wyjaśniłam że musi to podpisać, że to ze szkoły wszystko było po angielsku więc nic nie rozumiała. Oczywiście podpisała mi wszystko z czego byłam zadowolona. Później złapałam tatę i on również mi podpisał, byłam zadowolona że tak szybko udało mi się to załatwić.

Z racji na to że Tomek jeszcze smacznie spał poszłam do pustego pokoju Magdy. Miała bałagan w pokoju więc postanowiłam chodź trochę ogarnąć, gdy otworzyłam szufladę z bielizną coś wystawało z samego dna szuflady, zaciekawiona odgrzebałam owe znalezisko, zobaczyłam że to są koperty z listami które zostawiłam kiedy wyjeżdżałam do Białegostoku, były otwarte więc ktoś je przeczytał i to nie koniecznie rodzice. Byłam zła, zabrałam te koperty.

Dzisiejszy poranek był pochmurny, co bardzo wpłynęło na mój nastrój, nic mi się nie chciało, nie miałam ochoty na nic.

Wzięłam ze swojego pokoju laptopa, oczywiście po cichu bo Tomek jeszcze spał. Weszłam do pokoju Magdy, usiadłam przy biurku i włączyłam urządzenie. Wchodziłam na portale internetowe, posprawdzałam pocztę, weszłam na skype. Po chwili zadzwonił do mnie Zayn. Przed ekranem pojawiła się Dominika.

-Hej –powiedziała oschle.

-Hej -odpowiedziałam z lekkim uśmiechem. -Przepraszam że nie powiedziałam ci o wyjeździe, ale nie mogłam. Proszę nie obrażaj się na mnie, chciałam ale nie mogłam.

-No ale... Jak mogłaś mnie zostawić samą?

-Przepraszam ale musiałam Cię zostawić. Obiecuję że to ostatni raz, że nigdy więcej Ci tego nie zrobię -odpowiedziałam smutnym głosem.

-Dobra pogadamy sobie jak przyjedziesz, a teraz mam dla ciebie gościa -odpowiedziała z uśmiechem.

-Kto to? Czy to Harry?... Ja nie chcę... Powiedz mi kto to jest…

-Trzymaj się-odpowiedziała po czym wstała od komputera.

-Dominika!!!

-Pa -pożegnała się i wyszła a na jej miejsce przyszedł Harry.

Byłam pełna obaw, miałam mętlik w głowie. Zdecydowanie nie byłam gotowa na rozmowę z nim teraz.

Cała sytuacja z Harrym była skomplikowana, niby się w nim kochałam ale go odpychałam od siebie. Boje się… Raz już przeszłam złamane serce i byłam wykorzystywana nie chcę przechodzić tego po raz kolejny, bo drugiego razu nie przeżyję. Dodatkowo akcja z Taylor dała mi do myślenia, Harry jest typem faceta który nie trzyma się długo jednej kobiety.

-Hej -odpowiedział swoim zachrypłym głosem.

-Hej -odpowiedziałam bez wyrazu.

-Co u ciebie?

-Nic. A u ciebie? Słyszałam że kuk... Taylor się wyprowadziła.

-Tak, okłamała mnie a ja jej uwierzyłem. Teraz tego żałuję, że wam nie wierzyłem i dałem tak jej się omotać -odpowiedział po czym spuścił głowę. -Nie mogę sobie darować, tego że przez nią się oddaliliśmy od siebie. Przez chęć niesienia pomocy zaniedbałem cię. Jestem dupkiem, tak bardzo staram się cię uszczęśliwić a cały czas cię ranię. Chcę się zmienić, ty mnie do tego skłaniasz, a ja jestem do bani bo im bardziej się staram tym bardziej mi nie wychodzi a ja nie mogę tego zmienić. Wiesz jak mnie to wkurza?! Chcę być lepszym człowiekiem dla ciebie, zasługujesz na to… Nigdy nie spotkałem tak wyjątkowej dziewczyny dla której byłbym gotowy wszystko rzucić… Za bardzo wkręciłem się w zmianę lepszego człowieka… Przepraszam... -odpowiedział z do moich oczu napłynęły łzy po czym spłynęły po moich policzkach.

-Harry... Rozumiem po części twoje zachowanie a resztę staram się zrozumieć... Nie ważne bo muszę ci coś powiedzieć -odpowiedziałam wycierając łzy, które płynęły nieustannie. -Chcę być z tobą, ale rzecz w tym, że to co przeszłam cały czas siedzi we mnie i uniemożliwia zaufanie kolejnej osobie. Jestem pełna obaw, że mnie zostawisz, że złamiesz mi serce, że upokorzysz mnie itd. a ja drugi raz tego nie przeżyję… Przepraszam Cię, nie mówiłam Ci tego bo się bałam, bałam się że mnie nie potraktujesz poważnie, że mnie wyśmiejesz. Tak mi przykro -z moich oczu popłynął strumień łez, spoglądałam w dół, nie chciałam patrzeć na Harrego, to ze wstydu.

-Janeta  obiecuję że tak nigdy się nie stanie za bardzo mi na tobie zależy. Jestem dupkiem ale nie jestem frajerem… Janeta  jeżeli potrzebujesz więcej czasu dam ci go -odpowiedział delikatnie, na co przeniosłam swoje zapłakane oczy na Harrego.

-Ja potrzebuje po prostu ciebie –pomyślałam.

Chyba go zaczynałam coraz bardziej kochać, ale nie wiem. Nie pamiętam już tego uczucia więc ciężko jest mi określić czy Harrego kocham czy to nadal jest zauroczenie. Wiedziałam na pewno to że coś czuję do Harrego.