Rozdział 32

Perspektywa Janet

Jest 15.40 właśnie Zayn zaniósł walizki Dominiki do samochodu. Staliśmy wszyscy w przedpokoju. Dominika była gotowa na podróż.

-Dobra to będę już uciekała -odpowiedziała stojąc w progu.

-Uciekasz od nas? -spytał Louis.

-Nie lubi nas -dopowiedział Harry.

-Nie prawda lubię was i to bardzo, przywiązałam sie do was aż nie chcę wyjeżdżać -odpowiedziała ze łzami w oczach.

-To zostań z nami –zaproponował Niall.

-Nie mogę, muszę jechać do szkoły –odpowiedziała prawie płacząc. -Dobra muszę spadać –dodała po chwili ciszy i podeszła do Harrego który stał z brzegu.

-Harry trzymaj się i weź się nie wygłupiaj. Podeszła do Liama.

-Liam, bądź dalej Dady Directioner i opiekuj się chłopakami oraz swoją żoną-zaśmiała się odklejając się od niego. -Obiecujesz? -spytała dla pewności.

-Obiecuję -odpowiedział z uśmiechem na twarzy.

-Niall, bądź taki jaki jesteś i nie zmieniaj się -odpowiedziała z uśmiechem na twarzy ocierając łezkę, która spłynęła po policzku.

-Louis, jesteś największym optymistą jakiego znam, będę tęsknić -odpowiedziała z uśmiechem odrywając się od niego.

-Lena dbaj o siebie i się nie przemęczaj za bardzo -odpowiedziała przytulając ją mocno. -Ok? -spytała

-Ok, obiecuję -odpowiedziała.

-Wreszcie ty -odpowiedziała rzucając mi się na szyję, natychmiast poleciały mi łzy z oczu.

-Dominika... -nie skończyłam bo nie mogłam nic powiedzieć.

-Wiem -odpowiedziała Dominika.

-Dominika musimy już jechać -powiedział Zayn.

Dominika pościła mnie, wyglądałyśmy jak potwory mimo lekkiego makijażu. Dominika wzięła torbę i pomachała na przegnanie, wybuchłam płaczem. Harry mnie przytulił. Nagle przypomniało mi się, że mam dla niej prezent. Wyrwałam się z objęć Harrego i pobiegłam za Dominiką.

-Dominika!!! Dominika czekaj!!! –krzyczałam. -Mam dla ciebie prezent-odpowiedziałam wyjmując z kieszeni mojego ubrana małe pudełeczko, a w nim druga część bransoletki z połową serduszka. -To jest na pamiątkę abyś nigdy nie zapomniała tych wakacji -odpowiedziałam i nagle zaczął padać deszcz. Zapięłam bransoletkę na jej nadgarstku. Ja miałam drugą część.

 Przytuliłam ją i obie się rozpłakałyśmy. Nagle Zayn zaczął trąbić. Z trudem puściłam ją, przyszedł Harry z kurtką i przykrył mnie nią, obciął mnie ramieniem i zabrał do domu.

Wbiegłam na górę i weszłam do pokoju, wytarłam ostatki łez i wzięłam ubrania z walizki  i skierowałam się do łazienki, przebrałam się, wysuszyłam włosy. Wyszłam z łazienki i wzięłam laptopa Harrego, weszłam na facebooka i napiłam:

 "Tych wakacji nie da się zapomnieć ;* A szczególnie tej Historii z fontanną :P"

Wyszłam z fb i zaczęłam serfować po Internecie, oglądałam różne śmieszne memy, które poprawiły mi humor. Wyszłam z kompa i zeszłam na dół gdzie chłopaki zajmowali się sobą. Weszłam do kuchni i zaczęłam się w niej krzątać.

-Żaneta zaraz wracam, ok? -odpowiedziała Lena wchodząc do kuchni.

-Kiedy wrócisz? -spytałam.

-Gdzieś tak za 0.30 min. -odpowiedziała

-A gdzie ty w ogóle idziesz? -spytałam.

-Musze coś załatwić, a tak konkretnie to muszę skoczyć do domu –odpowiedziała -Dobra papa -odpowiedziała i zniknęła. Obróciłam się i łokciem straciłam pojemnik z makaronem, wściekłam się.

-Co robisz? -spytał Louis.

-Sprzątam rozsypany makaron, nie widać?! -syknęłam.

-Spokojne, tylko spytałem -odpowiedział wychodząc z kuchni.

-Louis zaczekaj, nie chciałam, przepraszam od rana chodzę taka struta -odpowiedziałam.

-Rozumiem -odpowiedział zawracając i siadając przy blacie.

Uśmiechając się do niego delikatnie.

-To co robisz? -spytał ponownie.

-Zapiekankę z cukinią -odpowiedziałam.

-Mmm... pycha -odpowiedział.

-Skąd wiesz? Prężcież jeszcze nie jadłeś -spytałam.

-Ale to co ty robisz zawsze jest pyszne -odpowiedział z bananem na twarzy. Zaśmiałam się i zabrałam do roboty. Makaron się gotował więc mogłam nakryć do stołu. Makaron się ugotował, mogłam go połączyć z cukinią i ponownie zapiec. W tym czasie poszłam rozwiesić pranie. Gdy weszłam na górę nikogo nie zastałam, nagle do drzwi zadzwonił dzwonek, otworzyłam.

-Tak? -spytałam.

-Miss. Janeta? -spytał mężczyzna.

-Tak. a o co chodzi? -spytałam.

-Mamy sprzed do siłowni -oznajmił.

-A no tak, nie wiedziałam że to będzie aż tak szybko -zdziwiłam się.

-No tak jesteśmy błyskawiczni –zaśmiał się. -Jeszcze tylko proszę pokwitować.

-Oczywiście -odpowiedziałam i podpisałam się.

-Dobrze to proszę tędy -odpowiedziałam wskazując na drzwi do piwnicy. Wnieśli cały zamówiony sprzed i jeszcze rozstawili.

-Sprzęty rozstawione -odpowiedział ten sam mężczyzna.

-Dziękuję bardzo –odpowiedziałam i zapłaciłam.

-Do widzenia -odpowiedział wychodząc.

-Do widzenia -odpowiedziałam zamykając drzwi. -Chłopaki kolacja! -krzyknęłam.

Wyciągnęłam gorącą zapiekankę z piekarnika i postawiłam na stole, po chwili chłopaki zeszli i mogliśmy zjeść posiłek.

-Ktoś był? -spytał Niall.

-Nie, dlaczego pytasz? -spytałam udając że nic nie wiem.

-Wydawało nie sie ze z kimś rozmawiałaś -odpowiedział.

-Nie z nikim nie rozmawiałam –odpowiedziałam -Aaa... no tak z Leną gadałam -dodałam.

-Jak ty z nią mogłaś gadać skoro jej tu nie ma? -spytał Niall.

-Dzwoniłam do niej -odpowiedziałam.

Po kolacji wstawiłam zmywarkę i zadzwoniłam do Leny się spytać gdzie jest.

-No gdzie ty jesteś? -spytałam.

-No już jestem pod domem -odpowiedziała.

Nagle weszła Lena.

-No jestem już -odpowiedziała zdyszana.

-Po co ty tam szłaś? -spytałam.

-Zapomniałam wyników USG i tym podobnych rzeczy -odpowiedziała.

-Hymn... jesteś głodna, zostało jeszcze trochę zapiekanki.

-No jasne że tak, umieram z głodu -odpowiedziała.

Poszłam z nią do kuchni, nałożyłam jej zapiekanki. Lena się zajadała, a ja jej dotrzymywałam towarzystwa. Jak zwykle plotkowałyśmy.