Rozdział 46

Perspektywa Leny

Wstałam o 11.00 weszłam do salonu. Żaneta już nie spała. Usiadłam na krześle a po chwili Żaneta wyręczyła mi talerz z tostami i szklankę soku pomarańczowego, uśmiechnęłam się szeroko i zaczęłam jeść. Po chwili dosiadła się Żaneta z kubkiem gorącej herbaty.

-Wyspałaś się? -spytała patrząc swoimi kocimi oczami.

-Nie zbyt, tak bardzo brakuje mi Marcela -odpowiedziałam ze smutkiem. -Tak bardzo chciałabym aby tutaj był ze mną.

-Ale przecież ja tu jestem -odpowiedziałam chwytając moją dłoń.

-Wiem i jestem za to ci bardzo wdzięczna -odpowiedziałam.

-Od czego ma się siostrę -zaśmiała się.

Nagle usłyszałyśmy dzwonek do drzwi, Żaneta wstała i otworzyła.

-Dziękuję, gdzie mam pokwitować odbiór? -usłyszałam.

Po chwili Żaneta wróciła i wyręczyła mi paczkę. Dokończyłam śniadanie, poszłam się ubrać, kiedy już skończyłam wzięłam paczuszkę i usiadłam na kanapie po czym ją otworzyłam. Na samym wierzchu leżał list od Marcela otworzyłam go i zaczęłam czytać, napisał że bardzo tęskni, nie może się doczekać kiedy tylko będzie mógł przyjechać, napisał że zrobił nam album. Po przeczytaniu listu wyjęłam z pudełka Album i zaczęłam go oglądać łzy cisnęły mi się do oczu po chwili zaczęły płynąć po moich policzkach. Nawet nie zauważyłam jak Żaneta wyszła do pracy.

Kiedy już się uspokoiłam zadzwoniłam do szkoły rodzenia, do której zapisałam się już na początku ciąży. Zajęcia były w niedzielę o godzinie 10.00 do 14.00.

Zabrałam rzeczy i udałam się na zajęcia, uwielbiam takie zajęcia bardzo mi pomagały i uświadamiały.

Wracając do domu, zrobiłam zakupy. Weszłam do domu, wzięłam prysznic, następnie zabrałam się za robienie obiadu, miałam ochotę na latanię, więc zabrałam sie za robotę. Po nie całej godzinie wróciła Żaneta informując, że w tygodniu mamy jeszcze jakąś imprezę a temat imprezy to "Lata 20".

-Dominika wpadła dziś do kawiarni i mi o tym powiedziała, zadzwoniłam później do Huberta, a on mi mówi że o tym wie. Ja  sobie myślę  OK., dzięki za info bro.

Żaneta pomyślała aby dziś iść na shopping, zgodziłam się. Przed galerią spotkałyśmy Dominikę i wszystkie poszłyśmy. Po spędzonym całym dniu w galerii wyszłyśmy z niej z pełnymi torbami ubrań.

Perspektywa Żanety

Parę dni później

Wróciłyśmy wszystkie od fryzjera, Doma przyłączyła się do nas. Doma ubrała się w swoją sukienkę w czarną dopasowaną sukienkę na ramiączkach z frędzlami zwisającymi i usiadła na krześle, było mi ciężko bo musiałam się starać aby nie rozwalić pięknego uczesania, ale udało mi się pomalować, następna była Lena, pomalowałam i nie zepsułam fryzury, ale za to trochę wybrudziłam sukienkę jasno niebieską, która była prosta na ramiączkach, ze sznureczkiem przepasanym na biodrach. Natychmiast zaprałam i nic nie było widać. Sama ubrałam czarną długą sukienkę na długi rękaw z wyeksponowanym dekoldem i zaczęłam się malować. Każda z nas coś jeszcze poprawiała a chłopaki czekali kiedy już byłyśmy gotowe pojechałyśmy na tą imprezę z której wróciłyśmy po 1.00.

Miesiąc później

Zabieg miałam dwa dni temu, jadę do gabinetu zabiegowego na wyjecie drenu z mojego kolana. Kiedy wreszcie przyszedł mój lekarz prowadzący, poruszył rurką co mnie zabolało, byłam przestraszona z czego łzy zaczęły mi lecieć.

-Już powoli -odpowiedział ortopeda i szarpną rurką wyjmując ją.

Jęknęłam z bólu i łzy ponownie zaczęły lecieć. Kiedy wróciłam do swojej sali moja mama już tam była, było mi to obojętne.

Stała mi się obojętna od kąt zaczęła pracę w restauracji jako kucharka (stąd moje zamiłowanie do gotowania) przestała mieć dla nas czas, była pochłonięta pracą. Nie miała czasu dla nas, więc zaczęłyśmy się od niej oddalać. To był najtrudniejszy okres w moim życiu. Miałam 14 lat kiedy, popadłam w depresję z której nie mogłam wydostać się sama, cięłam się, ale nie po nadgarstkach tylko po udach...

Chciałam umrzeć to było moje marzenie o które się modliłam... Wyszłam z tego ponieważ, wyjechałam stamtąd i zajęłam się sobą, teraz jedyną rzeczą co przypomina mi o tym to blizny...

Rozmawiałam z mamą, puki nie wybawiła mnie Lena, która przyszła z Domą. Mama posiedziała jeszcze godzinę i pojechała na autobus. Lena wyglądała dobrze jak na 5 miesiąc. Dziewczyny siedziały do wieczora po czym opuściły mnie i zostałam z dwoma dziewczynami na sali, były spoko.

Jedna była w moim wieku druga miała 10 lat. Gadałyśmy o wszystkim co nam przyszło na myśl. Następnego dnia z rana poszłam pod prysznic, chodź to było trudne wziąć prysznic z szyną(stabilizatorem) na nodze. Kiedy wróciłam do sali położyłam się i zaczęłam nadrabiać zaległości w notatkach ze szkoły. Następnie czytałam książkę i tak każdego dnia przez kolejne dwa tygodnie.

Kiedy wreszcie wyszłam ze szpitala byłam szczęśliwa, ale tak naprawdę byłam załamana, cały czas myślałam o Harrym tęskniłam za nim od półtora miesiąca nie rozmawiałam z nim ani z nikim z zespołu One Direction.

Ze szpitala odebrał mnie Tomek, Lena i Kaśka. Zwieźli pod mieszkanie i pomogli wnieść ogromną torbę z ubraniami, z racji na to, że miałam usztywnioną nogę i chodziłam o kulach nie mogłam wykonywać wielu codziennych czynności. Po godzinie zostałyśmy same w mieszkaniu, Lena poszła na zajęcia, a ja siedziałam z laptopem, nawet nie wiedziałam że skype mam włączonego dopóki nie zadzwonił do mnie Louis, to mnie bardzo zdziwiło Louis nigdy do mnie nie dzwonił aż do dzisiaj.

-Hej Lou

-Hej Janeta -odpowiedziałam jak zwykle z szerokim uśmiechem. -Jak tam się czujesz? Jak noga? -spytał.

-A skąd wiesz że miałam chorą nogę?

-Harry nam powiedział już dość dawno, a ostatnio chodzi i w kółko to powtarza, ale nie ma odwagi zadzwonić do ciebie i się zapytać.

-Rozumiem, dobrze się czuję. Mam szynę na nodze, dziś wróciłam ze szpitala -odpowiedziałam.

-Aha a nie boli kolano?

-Nie, nie boli jest wszystko ok -uśmiechnęłam się.

Po chwili zobaczyłam jak za Louisem stoi Liam i się wygłupia, zaczęłam się śmiać a Lou nie wiedział o co chodzi puki się nie odwrócił.

-Dobra ja muszę iść na dół -powiedział Louis po czym posłał mi całusa.

-Pa, do zobaczenia.

-Hej jak tam? -przywitał się.

-Hej wszystko dobrze mam nogę w szynie i dziś wróciłam ze szpitala.

-A noga nie boli?

-Nie, nie boli jest wszystko ok -odpowiedziałam.

-A jak chodzisz?

-Normalnie o kulach, co prawda jest ciężko bo nie mogę wykonywać codziennych czynności, ale jakoś sobie radzę.

-To dobrze.

-A jak u ciebie?

-Dobrze jakoś idzie, wychowuję jakoś nasze dzieci -zaśmiał się Liam.

-To dobrze wychowuj -również zaśmiałam się.

Nagle wszedł do pokoju Niall.

-Co ty robisz? -spytał Liam.

-Rozmawiam z żoną i twoja mamą.

-Dobra twój czas się skończył daj mi z mamusią porozmawiać nie widziałem jej od wakacji -zrobił słodką minę Niall.

-Ok. -uległ Liam. -To papa i trzymaj się -posłał mi całusa a ja odesłałam.

-Hej jak tam?

-Dobrze właśnie wróciłam ze szpitala, mam nogę w szynie i chodzę o kulach.

-Uuu... to nie dobrze -odpowiedział.

-Oj tam to nie na zawsze -zaśmiałam się.

-To dobrze.

-A jak u was sytuacja, radzicie sobie? -spytałam.

-Tak, ćwiczymy, koncertujemy, bawimy się, nie nadużywamy alkoholu itd.

-Bardzo dobrze jestem z was dumna -zaśmiałam się.

-My też -zaśmiał się Niall.

-O Boże Janeta dlaczego nikt mi nie powiedział -Krzykną Zayn stojący za Niallem.

-Hej Zayn -przywitałam się.

-Hej jak się czujesz? -spytał spychając Nialla z krzesła.

-Dobrze wróciłam ze szpitala, mam nogę w szynie, chodzę o kulach -odpowiedziałam

-A długo musisz chodzić o kulach? -Spytał.

-Nic nie wiem ale na pewno jakieś trzy, cztery miesiące -odpowiedziałam.

-Uu... ale dasz radę -uśmiechną się.

-Muszę dać-zaśmiałam się. -Co słychać u ciebie? -spytałam.

-Nic szczególnego właśnie wracam z treningu.

-Bardzo dobrze, bardzo -uśmiechnęłam się.

-Nom tak, ograniczam palenie, nie piję za dużo, zdrowo jem i nie długo zobaczę się z Dominic-odpowiedział z uśmiechem Zayn.

-Jestem Dumna z ciebie Zayn -zaśmiałam się.

Po chwili wszedł Harry chyba wrócił z treningu bo był bez koszulki, wyglądał nieziemsko miał nieźle wyrzeźbioną klatkę, nie mogłam oderwać wzroku.

Zayn pożegnał się ze mną i wyszedł z pokoju.

-Hej -odpowiedział niepewnie Harry.

-Hej -uśmiechnęłam się.

-Jak się czujesz? -spytał.

-Dobrze, właśnie wróciłam ze szpitala, mam usztywnioną nogę i chodzę o kulach -odpowiedziałam.

-Nie boli noga?

-Nie, nie boli jest wszystko dobrze -uśmiechnęłam się.

-To dobrze -odwzajemnił uśmiech.

-Chciałam z tobą porozmawiać -odpowiedziałam po chwili ciszy.

-Nie Jan.

-Musze już iść. Pa -pożegnałam i się rozłączyłam.