Rozdział 53

Perspektywa Dominiki

No pięknie Żaneta się rozchorowała a za dwa dni Sylwester. Dochodziła 14.00 Wróciliśmy z piwnicy cali mokrzy, ale za to w świetnych nastrojach, chłopaki poszli do kuchni, bo byli trochę spragnieni, natomiast ja miałam iść na górę ale zajrzałam jeszcze do salonu. Na kanapie leżała Żaneta okryta kocem.

-Żaneta dobrze się czujesz? -spytałam przestraszona.

-Nie zbyt -odpowiedziała zmarnowana.

-A co ci dolega?

-Źle się czuję, zimno mi jest, głowa mi pęka.

-To leż pod kocem, a ja zaraz coś ci przyniosę -odpowiedziałam po czym powędrowałam do kuchni, gdzie został tylko Niall i Liam.

Zaczęłam szukać po szafkach lekarstw.

-Czego szukasz? -spytał Niall.

-Lekarstw -odpowiedziałam kontynuując czynność.

-A po co ci? -spytał Liam.

-Janeta źle się czuje.

-A co jej jest? -zapytał Niall wyjmując z szafki koszyk z lekami.

-Dreszcze, uczucie zimna i ból głowy.

-Dobra jest coś na przeziębienie i witaminy -oznajmił Niall.

-To dobrze dajcie jej tabletkę i zróbcie herbatę, a ja idę sie przebrać bo mnie wszystko swędzi -odpowiedziałam i pobiegłam na górę.

Bez pukania weszłam do Zayna pokoju, nie wiedziałam że on tam się przebiera. Zobaczyłam jak Zayn stał w samych bokserkach  dobrze że trzasnęłam drzwiami bo by zdejmował mokrą bieliznę. Natychmiast się obrócił, a ja się zaczerwieniłam.

-Przepraszam nie wiedziałam że ty tu się przebierasz -odpowiedziałam i się zarumieniłam.

-Nic nie szkodzi, gorzej by było gdybyś mnie zobaczyła nago, wtedy był by powód do wstydu.

-Aż tak źle wyglądasz nago? -zaśmiałam sie i podeszłam do swojej walizki z której wyciągnęłam suche ubrania.

-Chyba nie, ale to jest tylko moje zdanie -zaśmiał się i się przybliżył do mnie.

-Się okaże –odpowiedziałam zachęcająco i weszłam do łazienki.

Zmieniłam bieliznę, chciałam się ubrać ale ubrania zostawiłam w pokoju, delikatnie otworzyłam drzwi i zobaczyłam czy nikogo nie ma, kiedy się upewniłam wyszłam z łazienki. Niestety pomyliłam bo Zayn jednak był w pokoju.

-Mmm... jaka ładna bielizna -odpowiedział.

-O boże Zayn to ty jesteś tu? -odpowiedziałam ze skrępowaniem.

-Miałem już wychodzić, ale dobrze że nie śpieszyło mi się z wyjściem.

-Zboczeniec -zaśmiałam się nakładając na siebie sweter.

-I kto tu jest zboczeńcem, to ty weszłaś do mojego pokoju kiedy się przebierałem.

-Ale... Nie widziałam że się przebierasz -odpowiedziałam zakładając spodnie.

-Ale mogłaś zapukać -odpowiedział z zadziornym uśmieszkiem.

Kiedy Zayn chciał pocałować mnie poklepałam go po policzku.

-Ogol się a potem pogadamy -odpowiedziałam i wyszłam z pokoju uśmiechając się. Zeszłam na dół do Żanety i wbiłam do niej pod kocyk, ale długo tam nie posiedziałam do telefon zadzwonił do mnie i musiałam opuścić salon, a kiedy wróciłam te miejsce było zajęte przez Hazzę. Podeszłam do Żanety i dotknęłam jej czoła, było gorące i miała wypieki na twarzy. Poprosiłam Louisa aby przyniósł termometr, kiedy to wykonał zmierzyłam jej temperaturę wynosiła 38,5 wraz z Louisem i Zaynem poszliśmy do kuchni poszukać czegoś na zbicie temperatury, Zayn przyniósł od siebie z pokoju saszetki do rozrobienia z przegotowaną wodą, podałam dla Żanety kubek z rozrobionym lekarstwem. Siedzieliśmy w salonie i wszyscy patrzyliśmy jak Liam z Niellem grają w samochodówki.

Była 21.00 Kiedy Żaneta słodko zasnęła, reszta za to świetnie się bawiła. Z Zaynem graliśmy na x-boksie wygrywałam, byłam dobra w te klocki, od 4 klasy podstawówki grałam w samochodówki, ale chłopaki o tym nie wiedzieli.

-Zaniosę Jan do pokoju, tam będzie jej wygodniej -odpowiedział Hazza i wziął Żanetę na ręce.

-Dobra tylko zaraz wracaj -krzykną Zayn. -Zagrasz z Dominic, ona na prawdę jest dobra –wyjawił Zayn.

Perspektywa Janet

Przebudziłam się była 00.42 i nie wiedziałam gdzie jestem, obok mnie spał Harry. Wstałam z łóżka wzięłam kule i zeszłam na dół. W salonie było zapalone światło, ale nikogo tam nie było, zdziwiłam się i je zgasiłam, przeszłam do kuchni zagrzałam sobie mleko z czosnkiem i miodem, zaczęłam pić kiedy zobaczyłam że w salonie jest zapalone światło, te same które niedawno zgasiłam, weszłam do salonu i jeszcze raz rozglądnęłam się czy ktoś jest i nikogo nie było.

-Jest ktoś tutaj? –spytałam zdezorientowana.

-Tak -odpowiedziała tajemnicza postać, skrywająca się za zasłoną.

-Co ty tutaj robisz? -spytałam siadając koło mniej na podłodze przy tarasowych

-Nie mogę spać –odpowiedziała Dominic.

-Coś cię dręczy?

-No tak to można nazwać –odpowiedziała. -Nie mogę w to uwierzyć że jestem tu, w domu moich idoli. Jak ktoś powiedział by mi, że teraz będę tutaj siedziała u nich w salonie i gapiła się na ich ogród wyśmiała bym go.

-Skąd ja to znam -zaśmiałam się.

-Haha... Jak teraz o tym myślę to, dlaczego my?... Dlaczego jesteśmy takimi szczęściarami?

-Myślę że to jest wynagrodzenie z nasze cierpienie -odpowiedziałam. -Pamiętasz jak obiecywałyśmy sobie, że jeszcze pokażemy wszystkim na co nas stać. Obiecałyśmy sobie że spełnimy swoje marzenia i je spełniłyśmy -przytuliłam Dominikę.

-Pamiętam i to bardzo dobrze -zaśmiała się i również mnie przytuliła.

-Chodź usiadłyśmy na kanapie bo tyłek mnie już boli i kolano też –odpowiedziałam po chwili ciszy.

Siedziałyśmy na kanapie i wspominałyśmy stare czasy. Siedziałyśmy do 1.00, Dominika poszła spać na górę, a ja zostałam na dole, mimo że się czułam już lepiej i tak nie chciałam iść spać do Hazzy, po prostu nie chciałam go zarazić, więc się położyłam na kanapie przykryłam cieplutkim kocykiem i zasnęłam.