Rozdział 39

Perspektywa Żanety

Wstałam o 6.45 ubrałam się w sweterek z serduszkiem naprzodzie, marmurkowe czarne spodnie, zrobiłam lekki makijaż, ułożyłam włosy. Wyszłam z łazienki i zrobiłam nam śniadanie. Wzięłam mleko z lodówki i polałam nim płatki, wstałam od stołu i poszłam obudzić Lenę.

-Lena wstawaj -powiedziałam szturchając ją.

-Ok. -odpowiedziała i wstała z łóżka, wyglądała co najmniej zielonkawo.

Wyszłam z jej pokoju, usiadłam przy stole, kiedy Lena zmierzyła w stronę łazienki. Zjadłam śniadanie, po czym Lena wyszła z łazienki miała na sobie czarną kaszmirową bluzkę i bordowe gumowane spodnie. Wzięła miskę i wsypała do niej płatki, polała mlekiem i zaczęła jeść, natomiast ja zabrałam się za robienie drugiego śniadania, zbiłam nam kanapki i spakowałam do naszych toreb.

Lena skończyła jeść śniadanie i spakowała jeszcze nam jakieś owoce.

O 7.40 wyszłyśmy z internatu i poszłyśmy do szkoły.

-Dobra Lena ja lecę na zajęcia -odpowiedziałam.

-A co masz teraz? -spytała.

-Angielski. A ty? -spytałam.

-Włoski bodajże -odpowiedziała.

-Dobra to do zobaczenia -odpowiedziałam po czym pobiegłam na zajęcia.

Po szkole Lena poszła do lekarza a ja na darowy kurs "samo obrony", zorganizowany w naszej szkole.

Na kurs przyszły nie tylko same dziewczyny ale też i ”cipki” (chłopacy którzy mają tylko w dowodach napisane, że są mężczyznami). Nie zdziwiłabym się gdyby ruchali siebie nawzajem grając w słoneczko.

Jestem tolerancyjna, ale miałam z dziewczynami niezły ubaw patrząc na nich jak ”walczą”, a to tylko dlatego że oni bardziej byli niewydarzeni od dziewczyn. Dziewczyny również marudziły, że to jest za ciężkie, że tego nie zrobią, że to boli bla, bla, bla, ale w końcu i tak to robiły, a oni… eh… szkoda słów.

 Po godzinie wróciłam do internatu.

-Hej jak było? -spytała Lena siedząc na kanapie.

-Dobrze, instruktor powiedział że byłam najlepsza –odpowiedziałam z dumą. -A jak u ciebie? -spytałam.

-Pani ginekolog zrobiła mi badanie USG i zobacz jakie to jest małe -odpowiedziała pokazują mi zdjęcie USG.

-Ale śliczne -ucieszyłam się. –Ciocia jest z ciebie taka dumna –mówiłam do zdjęcia USG.

-Co robimy? –spytała patrząc na mnie dziwnym wzrokiem.

-Wiesz co ja lecę na kurs, opowiadałam ci o nim niedawno -odpowiedziałam.

-Aha dobra to ja będę w domu -odpowiedziała.

-Ok -odpowiedziałam biorąc bułkę i wychodząc z domu.

Minęło dość szybko nauczyłam się wielu rzeczy, ustaliłyśmy następne spotkanie za tydzień, szybko wyszłam i od razu skierowałam się do kawiarni. Wróciłam do domu o 20.00 nie miałam siły, dobrze że nauczyciele jeszcze nie zadają nam pracy domowej, weszłam do mieszkania i od razu skierowałam się pod prysznic, przebrałam się w leginsy i koszulkę. Lena przygotowała zupę, którą zjadałam.

-Spokojnie nie ucieknie -odpowiedziała Lena.

-Wiem ale jestem taka głodna że ty nie pytaj –odpowiedziałam i dalej wsuwałam zupę.

-Rozmawiałam z Marcelem -odpowiedziała.

-I co? -spytałam.

-Przejdzie na święta i zabierze mnie do swoich rodziców -odpowiedziała.

-Miło -odpowiedziałam.

-Wreszcie ich poznam… Chodź coś Ci pokażę -odpowiedziała ciągnąc mnie za rękę do swojego pokoju.

-Zobacz-odpowiedziała wskazując na Swojego laptopa.

-Co to? -spytałam się przybliżając.

-Zobacz -powtórzyła.

-Nasze filmiki -odpowiedziałam z zachwytem.  -Zmontowałaś sama?

-Nie tylko ty masz jakieś umiejętności -odpowiedziała.

-Chodź włączymy na telewizorze -zaproponowałam.

Włączyłyśmy na telewizorze nasze wspomnienia. Było miło popatrzeć na to co wyprawiałyśmy. Na nich była historia poznania One Direction.
 Oglądnęłyśmy wszystkie filmiki i o 22.23 poszłyśmy spać.

Dwa tygodnie później

Te dwa tygodnie minęły niebywale szybko. Szkoła, praca, domowe obowiązki, przyjaciele. Ciężko było mi to wszystko pogodzić bo dodatkowo zajmowałam się Leną, która jest już w 3 miesiącu ciąży. Ciągle jej było słabo, niedobrze, a na dodatek wcale nie chciała jeść. Było cholernie ciężko ją do czegoś zmusić, mam nadzieję że niedługo jej te humorki przejdą.

Dziś po lekcjach nie miałam żadnych planów, a w pacy wzięłam dzień wolny, ponieważ dziś miałam umówiona wizytę u ortopedy.

Wzięłam teczkę ze swoimi wynikami i wyszłam z mieszkania. Szłam ciepło [ubrana] ponieważ dzień był chłodny. Weszłam do kliniki, zarejestrowałam się i czekałam na wyczytanie mojego nazwiska, kiedy tylko to nastąpiło wstałam z krzesła i weszłam do gabinetu.

-Dzień dobry -przywitał się lekarz. Jest to średniej wysokości mężczyzna z dużą i ciemną czupryną włosów, w których gdzie niegdzie pojawiają się siwe włosy.

-Dzień dobry -odpowiedziałam siadając na krześle. Wyjęłam wszystkie papiery.

-Hmm... Dobrze... Pani kości zatrzymały się a to oznacza że możemy wykonać zabieg –odpowiedział patrząc na zdjęcie rentgenowskie mojej nogi.

-Yhymm... a na kiedy był by ten zabieg? –spytałam lekko przerażona.

-Jak najszybciej -odpowiedział ortopeda.

-To znaczy?

-To znaczy, że musimy zrobić zabieg przed twoimi 18-nastymi urodzinami, jeżeli tego nie zrobimy nie będzie on refundowany.

-Aha, rozumiem -odpowiedziałam.

-Pasuje ci termin za cztery dni? –zapytał patrząc w kalendarz.

-Tak –odpowiedziałam zestresowana.

-Wypiszę tobie zwolnienie ze szkoły. Spróbuj się dogadać z nauczycielami o nauczanie domowe albo poprosić koleżanki aby dawały ci lekcje regularnie, wtedy nie będziesz miała zaległości aż takich dużych –doradził, na co tylko kiwnęłam przytakująco głową, byłam przerażona że już za 3 dni będę miała operację.

Lekarz wyręczył mi przyjęcie do szpitala i usprawiedliwienie, na co mu podziękowałam

Wyszłam z kliniki i od razu poszłam do dentysty.

-Mam dla Pani doskonałe wieści, ma Pani wszystkie ząbki zdrowe.  Ale jeśli Pani chce mieć śliczny uśmiech zalecam wizytę u ortodonty.

-A koszt takiego aparatu ile wynosi? -spytałam wstając z fotela.

-Stały aparat ortodontyczny to gdzieś tak ok.1500zł.

-Aha dziękuję. A gdzie jest dobry ortodonta?

-Tu na końcu korytarza w prawo -odpowiedziała.

-Dziękuję.

Poszłam zgodnie z zaleceniami dentystki, weszłam do środka.

-Dzień dobry chciała bym…

-Zapraszam na fotel –odpowiedziała kobieta przerywając mi wypowiedź. Zdziwiłam się, ale wykonałam polecenie. Założyła rękawiczki i usiadła obok mnie.

Kazała mi otworzyć usta po chwili oznajmiła.

-Będzie Pani potrzebowała aparatu korygującego zgryz. Co prawda nie ma Pani tak skrzywionego, ale moim zdaniem warto było by go mieć.

-Jaki będzie koszt zwykłego, najprostszego aparatu?

-Ciężko powiedzieć ale tak 1500 zł.

Pani zaczęła robić mi odlewy szczęki, a następnie zaczęłyśmy dobierać aparat i gumki do niego.

Po 30 minutach dobierania wreszcie dobraliśmy odpowiedni aparat ortodontyczny. Umówiłyśmy się na założenie go po moim zabiegu. Z resztą od razu nie była by w stanie go założyć, ponieważ nie miała odpowiedniego modelu.