Rozdział 41

Perspektywa Żanety

Wstałyśmy przed 10.00, zjadłyśmy śniadanie i siedziałyśmy. Lena krzątała się po kuchni, a ja wzięłam jej laptopa, bo swój już miałam spakowany. Miałam jeszcze trochę czasu więc weszłam na fb, bloga o chłopakach a tam post na całą stronę o Larrym Stylisonie. Więc zaczęłam czytać by się pośmiać z tego, bo wiedziałam trochę inną prawdę. Ale te dowody jakie były podane w tym poście mnie zaintrygowały. Dziewczyna podała na tyle mocne argumenty, że zaczęłam wątpić w to, że Harry na mnie leci.

-Żaneta,  autobus!!! –krzyknęła Lena.

-Co? -spytałam cicho.

-Autobus -powtórzyła.

-A no tak-odpowiedziałam po czym wstałam z kanapy, wzięłam bluzę i skierowałam się do drzwi cały czas myśląc o tym co się dowiedziałam.

-Żaneta coś się stało? -spytała przyjaciółka.

-Nie nic -odpowiedziałam po czym wyszłam z mieszkania z nieobecnością i ze łzami w oczach.

Zjechałam windą założyłam kaptur na głowę i ruszyłam w miasto szłam omijając ludzi którzy się stale gdzieś się spieszyli, a ja czułam jakby świat się zatrzymał. Kiedy wreszcie doszłam na przystanek zdążyłam w ostatniej chwili, wsiadłam, kupiłam bilet i usiadłam w wolnym miejscu. Po 15 minutach jazdy wysiadłam z autobusu miejskiego, miałam zadzwonić do Tomka jak będę wyjeżdżać ale zapomniałam. Z przystanku do Tomka mieszkania jest jakieś 2 km. Od razu ruszyłam w drogę, przechodziłam koło empiku gdzie na bilbordzie byli chłopaki z One Direction na widok Hazzy i Lou spuściłam głowę, założyłam kaptur i włączyłam moją MP4. Jak na złość zaczął padać deszcz.

Kiedy wreszcie doszłam do ich mieszkania płynęło ze mnie, weszłam na klatkę i po schodach. Skierowałam się do drzwi i zadzwoniłam dzwonkiem otworzyła mi Kasia.

-Hej –odpowiedziałam z uśmiechem.

-Hej Żaneta wchodź, jak zmokłaś, czemu nie zadzwoniłaś? -spytała.

-Zapomniałam -odpowiedziałam oschle.

-Coś się stało? -spytała.

-Nie wszystko ok., tylko chyba choroba mnie bierze -odpowiedziałam ze sztucznym uśmiechem.

-Rozbieraj się zaraz dam ci coś suchego, bo twoje ubrania w torbie też się pomoczyły-odpowiedział idą do łazienki po ręcznik.

-Masz wytrzyj się a zaraz przyniosę Ci suche ubrania -odpowiedziała po czym znikła za drzwiami do sypialni.

Wytarłam się ręcznikiem, Kasandra przyniosła mi koszulkę, jeansy i skarpetki.

Ubrałam się po czym wyszłam z łazienki.

-Chodź zrobiłam Ci herbatę -odpowiedziała. -Wypij a ja muszę zadzwonić.

Siedziałam w salonie i piłam tą herbatę myśląc cały czas o tym samym. Kasandra wróciła po 30 minutach.

-I jak, lepiej? -spytała.

-Troszkę -odpowiedziałam ze  sztucznym uśmieszkiem.

-Coś się stało? -spytała siadając koło mnie na kanapie.

-Nic sie nie stało -zaprzeczyłam.

-Na pewno?

-Tak –odpowiedziałam i posłałam jej ten sam sztuczny uśmiech.

-Dobra jak wszystko ok, to nie będę Cię męczyć -odpowiedziała. -Chodź pokażę gdzie będziesz spała -odpowiedziała.

Obie poszłyśmy do pokoju.

-Nie kopiliśmy jeszcze łóżka ale mam nadzieję, że się wyśpisz na materacu.

-Spoko, damy radę -odpowiedziałam.

-Rozwiesiłam twoje ciuchy na grzejnikach aby wyschły -odpowiedziała.

-Dzięki -odpowiedziałam z uśmieszkiem.

-Jak byś chciała pogadać to jestem w salonie.

-Będę pamiętać -odpowiedziałam po czym Kasia wyszła z pokoju a ja się położyłam na materacu i zaczęłam cichutko płakać. Po godzinie leżenia i płakania tak cicho aby Kasandra nie usłyszała, zasnęłam z wyczerpania. Obudziłam się o 21.11 wstałam i weszłam do salonu.

-Gdzie Kasia? -spytałam Tomka.

-W pokoju idzie już spać.

-Aha, spoko -odpowiedziała spuszczając głowę.

-Coś się stało? -spytał.

-Nie, dlaczego?

-No bo tak nie wyraźnie wyglądasz -odpowiedział.

-Przeziębiłam się –odpowiedziałam i usiadłam obok niego na kanapie.

-Dobra jak chcesz.

Posiedziałam z nim na kanapie oglądając telewizor po czym zdecydowałam się wykąpać. Wzięłam swoje rzeczy z grzejnika i poszłam pod prysznic, kiedy już się umyłam i ubrałam wyszłam z łazienki. Poszłam do pokoju po bluzę i koce. Kiedy Tomek brał prysznic ja wyszłam na balkon. Rozścieliłam koc na terakocie, położyłam się na nim a drugim przykryłam. Leżałam patrząc w niebo i myśląc o Larrym Stylisonie, po czym znowu łzy zaczęły ociekać po moich policzkach.

Perspektywa Tomka

Kiedy wszedłem spod prysznica zobaczyłem, że Żaneta siedzi na balkonie, postanowiłem że pójdę do niej i z nią pogadam, może mi uda się dowiedzieć co dręczy Żanetę.

Założyłem bluzę i wyszedłem na balkon, kiedy Żaneta mnie zauważyła od razu usiadła robiąc mi miejsce.

Zacząłem się pytać co się stało dla mojej siostrzyczki, kiedy ja tak mówiłem w pewnym momencie w Żanecie coś pękło i opowiedziała mi wszystko. Przytuliłem ją bardzo mocno, aby wiedziała że jestem przy niej i zawsze będę.

Ona miała tylko mnie i Lenę. Była dla mnie młodszą siostrą, której nigdy nie miałem, a ja byłem dla niej bratem. Po godzinie rozmawiała Żanet cudem uspokoiła się i zasnęła wtulona we mnie. Spała tak słodko, że nie mogłem jej obudzić dlatego ją zaniosłem do pokoju, przykryłem kołdrą i poszedłem spać. Leżąc w łóżku przypomniały mi się słowa Żanety które utkwiły w mej pamięci

"Jesteś moim przyjacielem nie dlatego, że jesteś najlepszym słuchaczem i lekarstwem na problemy, ale dlatego, że jesteś moim bratem".